Wykład
Drawing the City, Ecole Nationale Supérieure d’Architecture de Versailles
8 kwietnia 2024r.
Bio
Po studiach w Ecole Polytechnique Fédérale de Lausanne (EPFL) w Szwajcarii, pracował w Amsterdamie z Hermanem Hertzbergerem i Jo Coenen, w Londynie z Alanem Colquhounem i Johnem Millerem, wykładał w EPFL, gdzie w latach 1992-1997 był asystentem prof. Luigiego Snozziego, a następnie wykładowcą w Instytucie Teorii i Historii Architektury EPFL. Pracował głównie nad zagadnieniami związanymi ze skalą miejską i regionalną, jako szef komisji ds. przestrzeni publicznych kantonu Vaud i w Holandii, zwłaszcza nad planem generalnym rozbudowy miasta Utrecht, a także nad krajowym studium strategicznym Deltametropole. W latach 2000-2010 wykładał na Wydziale Architektury Uniwersytetu w Delft (Holandia). W latach 2010-2015 wykładał w Ecole Nationale Supérieure d’Architecture (ENSA) de Paris-Belleville, a od 2016 r. w ENSA de Versailles. Od 2005 r. jest kierownikiem programu magisterskiego w Haute École du Paysage, d’Ingénierie et d’Architecture (HEPIA) w Genewie, a od 2009 r. do tego roku Dziekanem Wydziału Architektury.
Rysując miasto
Samo pojęcie „przestrzeni” jest dalekie od jednoznaczności. Potwierdzają to znaczenia nadawane mu w pracach referencyjnych: z jednej strony nieokreślona przestrzeń, z drugiej ograniczony i określony obszar. Użycie tego terminu jest również często nieprecyzyjne, a nawet sprzeczne. A mnożenie się nowych terminów opisujących miasto – takich jak „Zwischenstadt” czy „Città diffusa” – na polu współczesnej myśli i debaty w niewielkim stopniu rozwiewa to zamieszanie…
Jak każde „dzieło o ogólnej zbiorowej istocie”, sfera publiczna musi być zrozumiała dla wszystkich, nawet jeśli oznacza to nadawanie jej różnych interpretacji: znacznik musi być jasno określony. Sfera publiczna, w przeciwieństwie do domeny prywatnej, rządzi się precyzyjnymi zasadami, które są przekazywane przez język. Zgodnie z podejściem strukturalistycznym lub lingwistycznym mówimy o gramatyce i słownictwie. Tak więc słowa używane do oznaczania form miejskich – droga, ulica, aleja, bulwar, plac – systematycznie wywołują bogate wyobrażenia, które pozostawiają miejsce na wyobraźnię, ale niewiele miejsca na dwuznaczność. Zgodnie z tym „aksjomatem” przestrzeń publiczna musi nie tylko posiadać skodyfikowaną formę, ale także organizować związaną z nią architekturę publiczną i prywatną. Tylko spójny system może pozwolić językowi funkcjonować i mieć sens.
Plakat
